امیرالمومنین امام على علیهالسلام فرمودند:
سوگند به آن که همه آواها را مىشنود، هیچ کس دلى را شادمان نسازد مگر آن که خداوند از آن شادمانى لطفى بیافریند و بدان گاه که گرفتارى و مصیبتى بدو رسد آن لطف، همچون آبى که در نشیب روان گردد، به سوى آن مصیبت و گرفتارى سرازیر شود و آن را از او دور گرداند، همچنان که شتر غریبه (از میان رمه شتران) رانده مىشود.
متن حدیث:
امیر المؤمنین علیٌّ علیهالسلام:
فَوَالذی وَسِعَ سَمعُهُ
الأصواتَ، ما مِن أحَدٍ أودَعَ قَلبا سُرورا إلاّ وخَلَقَ اللّهُ لَهُ
مِن ذلکَ السُّرورِ لُطفا، فإذا نَزَلَتْ بهِ نائبَةٌ جَرى إلَیها کالماءِ
فی انحِدارِهِ حتّى یَطرُدَها عَنهُ ، کَما تُطرَدُ غَرِیبَةُ الإبلِ.
«نهج البلاغه، حکمت 257»